«زبان و موسیقی از دیدگاه من فقط یک پدیده هستند، چراکه هر دو چیزی جز صدا و ریتم نیستند. اما موسیقی بودن زبان را هرگز به یاد نمی‌آوریم، که این موسیقی چیزی‌ست عادی و روزانه و فراوان و رایگان، مثل هوایی که شب و روز تنفس می‌کنیم.»

ثمین باغچه‌بان شرحش بر «درخت سرو بودم» را با این جملات و پیشگفتاری درباره‌ی زبان و موسیقی آغاز می‌کند. شرحی که در بهمن ۱۳۵۴ در تهران نوشته شده و سال‌ها بعد در استانبول توسط خودش روخوانی شده است.